احیای قلبی – ریوی
کاهش سطح هوشیاری و احیای قلبی
همانطور که می‌دانید هرساله هزاران نفر از مردم جهان به علت ایست قلبی – تنفسی جان خود را از دست می‌دهند. در حالیکه می‌توانیم با فراگیری عملیات احیاء قلبی – ریوی تا زمان رسیدن نیروهای امدادی کمک قابل ملاحظه‌ای برای بیماران باشیم.
الف) کاهش سطح هوشیاری:
در برخورد با فردی که بی‌حرکت بوده قادر به صحبت کردن نمی‌باشد و به صداها و تحریکات دردناک نیز پاسخ نمی‌دهد چه اقداماتی انجام می‌دهید؟
بیمار را تنها نگذاشته از اطرافیان بخواهید خیلی فوری با مرکز اورژانس تماس بگیرند.
ارزیابی اولیه بیمار (ABCs):
راه هوایی: (Airway): با نزدیک کردن صورت خود به دهان و بینی بیمار، تنفس بیمار را (از طریق شنیدن صدای آن و لمس بازدم بیمار روی گونه خود و دیدن حرکات تنفسی قفسه سینه) برای 10 ثانیه بررسی کنید.
در صورت نامعمول بودن یا مشکل انجام شدن آن دهان وی را از نظر وجود غذا، بقایای استفراغ، دندان جداشده از فک و ... بررسی نموده در صورت وجود آنها را خارج سازید.
تنفس (Breathing): در صورت اطمینان از باز بودن راه هوایی اگر بیمار هنوز تنفس ندارد باید فوراً انجام تنفس مصنوعی اقدام نمایید.
گردش خون (Circulation): از طریق بررسی نبض شریان کاروتید (سباتی)، گردش خون بیمار را ارزیابی نمایید. بدین منظور با دو انگشت نشانه و میانی خود، برجستگی غضروف تیرویید (سیب آدم) را در گردن بیمار لمس کنید: سپس انگشتان خود را از سیب آدم آهسته بطرف گوش بیمار بلغزانید تا در شکاف باریکی، نبض شریان کاروتید را پیدا کنید.
اگر طی 10 ثانیه موفق به یافتن آن نشدید لازم است که احیاء قلبی – ریوی را شروع نمایید.
احیای قلبی – ریوی:
1- بازکردن راه هوایی: در مواردی که احتمال آسیب مهره‌های گردنی وجود دارد، در حالیکه بیمار ثابت نگهداشته شده است، کف دستها را در طرفین سر بیمار قرار داده (بطوریکه گوش‌ها را بپوشاند) سر را در امتداد پشت (بدون انحراف به طرفین یا چرخش دادن) قرار دهید و در این ضمن، توسط انگشتانی که زیر قسمت عمودی فک قرار دارند، فک را به طرف بالا فشار دهید.
چنانچه احتمال آسیب مهره‌های گردنی مطرح نمی‌باشد. در حالیکه بیمار به پشت خوابیده، با کف یک دست، پیشانی را عقب برانید و همزمان با انگشتان دست دیگر که زیر چانه بیمار است. چانه را بالا بکشید. اگر بیمار بیهوش و در حال استفراغ است و آسیب مهره‌های گردنی مطرح نمی‌باشد، او را به یک طرف برگردانده، دهانش را باز و ترشحات را پاک نمایید. حتی در صورت احتمال وجود آسیب مهره‌های گردنی، در صورتی که انجام مانور مذکور مشکل و یا غیرممکن باشد، می‌توان این مانور را بدون حرکت دادن سر فقط با بالاکشیدن چانه انجام داد.
2-تنفس مصنوعی: برای انجام تنفس دهان به دهان، سر بمیار را به عقب خم نمایید بطوریکه دهان او کمی باز شود. با انگشتان دستی که روی سر بیمار است، سوراخهای بینی را مسدود کرده و بعد از انجام یک دم عمیق، دهانتان را بر روی دهان بیمار قرارداده بطوریکه لبهای شما دورتا دور لبهای بیمار را بگیرد و با نیرو ولی بصورت آهسته برای مدت 1 الی 5/1 ثانیه هوا را داخل ریه‌های بیمار بدمید و بعد از مشاهده بالا آمدن قفسه سینه، سرتان را کنار کشیده سوراخهای بینی را بازکنید تا هوای دمیده شده خارج شود. در موارد شکستگی فک تحتانی، اسپاسم عضلات فک تحتانی (مثلاً در تشنج)، مواردی که نتوان دهان بیمار را کاملاً پوشاند (مثلاً در سالخوردگان)، مواردی که در تنفس دهان به دهان، با مقاومت روبرو می‌شوید یا در مواردی که بیمار استفراغ کرده است، از تنفس دهان به بینی استفاده نمایید. با این تفاوت که بعد از خم کردن سر به عقب با شست به چانه فشار وارد نمایید تا لب‌ها به هم نزدیک و بسته شوند. البته دست دیگر همچنان روی پیشانی بیمار است. بعد از دمیدن در بینی بیمار، سرخود را کنار کشیده دهان بیمار را باز کنید تا هوا خارج شود و این کار را تا زمانی که تنفس بیمار به حالت عادی (حداقل 9 بار در دقیقه) برسد، ادامه دهید. لازم به ذکر است که چنانچه بیمار، مشکوک به آسیب مهره‌های گردنی می‌باشد، از حرکت دادن سر و گردن وی، خودداری نمایید.
3) ماساژ قلبی: چنانچه بیمار علاوه بر ایست تنفسی، نبض نیز ندارد، باید ماساژ قلبی را شروع کنید.
لازم است بیمار روی یک سطح سفت و در حالت خوابیده به پشت باشد. ابتدا لباس را از روی قفسه سینه بیمار کنار می‌زنیم. محل مناسب برای ماساژ، نیمه تحتانی جناغ سینه (بالاتر از زائده خنجری استخوان جناغ سینه) می‌باشد (از وارد آوردن فشار به نوک زائده خنجری جناغ خودداری نمایید).
کف دست بایستی عمود به جناغ و در کمترین تماس با دنده‌ها باشد. با دست‌های خود، بطوری که شانه‌ها مستقیماً بالای نقطه فشار باشد، با استفاده از تمامی سنگینی بدن، (در بالغین قفسه سینه حدود 5-4 سانتی متر یا 3/2 قطر قدامی – خلفی قفسه سینه به پایین حرکت کند) فشار وارد نموده این حالت را برای 5/0 ثانیه حفظ کرده سپس فشار را رها کنید. ماساژ را با حرکات روان و آرام انجام دهید و از حرکات جهشی به علت احتمال ایجاد آسیب به دنده‌ها، خودداری نمایید. این عمل را چند نوبت تکرار نمایید. یک دقیقه بعد از شروع ماساژ و سپس هر 3 دقیقه یکبار، نبض شریان کاروتید را کنترل کنید و به محض تشخیص آن، ماساژ را قطع نمایید؛ ولی تنفس مصنوعی را در صورت لزوم ادامه دهید.
برچسب: ،
برچسب: ،
امتیاز:
بازدید: