جایگاه کارشناسان در عرصه مدیریت سلامت
مقدمه:
با توجه به ارتقاء و بهبود وضعیت بهداشتی کشور در سالهای اخیر سؤالاتی که به ذهن می رسد این است: به رغم پیشرفت‌های محسوسی که در زمینه تخصص وکارآمدی و توانمندی کارشناسان بهداشت ایجاد شده است.
1- چرا کارشناسان بهداشت هنوز نتوانسته‌اند سهم شایسته‌ای از پست‌های مدیریتی در سطح نظام بهداشتی- درمانی کشور را به خود اختصاص دهند؟
2- چرا هنوز این کارشناسان بهداشتی فاقد هرگونه نظام بهداشتی جهت احقاق حقوق خودمی باشند ؟
*حرفی که امروزه بین کارشناسان بهداشتی مورد بحث و بررسی است این است که چگونه مانند سایر گروه های شاغل در بخش بهداشت و درمان کشور می توان یک نظام جامع بهداشتی برای احقاق حق خود داشته باشند.
این در حالی است که مشکلات و معضلاتی که این گروه از کارشناسان با آن روبرو هستندتنها این نیست بلکه مشکلات دیگری نیزبر سر راه آنها قراردارد.
در دهه های گذشته هر وقت بخش بهداشت کمرنگ تر شده مشکلات ومعضلات آن تا سالها ادامه داشته بطوری که امروزه مشکل افزایش جمعیت ناشی از کم توجه قبلی به این بخش بوده است.
یکی از مهمترین ویژگیهای بخش بهداشت فایده درازمدت آن است به طوری که تضمین کننده توسعه درازمدت کشور دربخش بهداشت و درمان است درمان در کنار سوددهی بیشتر غالبا نقش مسکن داردکه اثر آن کوتاه مدت است اما فعالیت نیروهای بهداشتی باعث واکسینه کردن مردم جهت حفظ و ارتقای سلامتی وافزایش امید به زندگی جامعه می شود.
مهمترین موانع موجود بر سر راه بخش بهداشت :
1- کمرنگ بودن بخش خصوصی موفق در بخش بهداشت .
2- عدم باور به توانایی کارشناسان بهداشتی در اداره امور در صحنه‌های مدیریتی، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی در سطح کلان .
3- نبود امکان استفاده از فرصت‌های شغلی برابر در مقایسه باسایر کارشناسان (خصوصا ؟؟؟) در تصدی پست‌ها و مشاغل رده بالای سازمانی.
4- ساختار درمان محور عرصه‌های مدیریتی و سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی و نبود انعطاف آن با نقش‌های مختلف این کارشناسان.
5- ضروری ندیدن استفاده از کارشناسان بهداشت در مشاغل بلاتصدی بطوری که درآخرین آزمون؟؟؟؟دانشگاه؟؟؟ 2 نفر کارشناس بهداشت عمومی و بیش از 100کارشناس ؟؟؟در دو مرحله جذب شدند.
با ورود به برنامه چهارم و در مورد اصل 44 قانون اساسی در مورد توسعه بخش خصوصی درعرصه بهداشت چگونه خواهد بود؟؟؟
الف- دغدغه‌ها و چالش‌ها :
درحال حاضر عمده‌ترین چالش‌های موجود را می‌توان به شرح زیر دانست:
1- نرخ بالای پذیرش دانشجو در مقطع کارشناسی در رشته های بهداشتی و عدم جذب این نیروها در بخش های دولتی و کمرنگ بودن بخش خصوصی در جذب این نیروها.
2- دیدگاه سنتی به بخش بهداشت که نیاز به تغییر رویکرد در این عرصه می باشیم.
ب-پیشنهادات وتوصیه‌ها:
1- اصلاح ساختاربخش خصوصی و انعطاف پذیری آن در بخش بهداشت
2- کارشناسان بهداشت باید با کسب بیشترکرسی های مقاطع عالی علاوه بر اینکه خود را در بخش علمی و پژوهشی مجهز میکنند خود را در عرصه مدیریتی کلان و عرصه سیاسی –اجتماعی تقویت و اثبات کنند.
3- بازنگری در ساختار مدیریتی و بکار گیری مدیران بهداشتی در این عرصه
4- تشویق و حمایت از سازمان‌های غیردولتی(N.G.O) بهداشتی در جهت افزایش مشارکت‌پذیری این گروه از کارشناسان در جامعه.
5-شناسایی و تعریف شاخص‌های عملیاتی جهت بهبود و ارتقای مشارکت کارشناسان بهداشتی در مناصب مدیریتی و تصمیم‌گیری در کشور.
6-تدوین برنامه‌های آموزشی مستقیم و غیر مستقیم در جهت تجهیز و خود شکوفایی این گروه از کارشناسان
7- ایجاد کارگروه های بهداشتی جهت بازنگری به بخش بهداشت و تدوین برنامه جامع و با دید مدیریت کیفیت فراگیر در عرصه بهداشت.
با تمام این تفاسیر تا زمانی که کارشناسان بهداشتی خود وارد عرصه و عملا خود را نشان ندهند نمی توان کاری از پیش برد در این مورد نکات قابل توجهی وجود داردکه عبارتنداز: عدم همگرای بین کاشناسان بهداشتی به علل گوناگون از جمله ناپیوسته بودن دوره کاردانی و کارشناسی رشته بهداشت عمومی به همین دلیل این دانشجویان مدت کوتاهی در کنار یکدیگر هستند دلیل دیگر این است که این کارشناسان در مناطق دور ازیکدیگر خدمت می کنندو پراکنده اند به همین دلیل به یکدیگر دسترسی ندارند.
امید است با همگرایی و تلاش شما عزیزان بهداشتی ، هر روز عرصه بهداشت و درمان کشور عزیز اسلامی مان شکوفاتر و پر رونق تر شود
________________
برچسب: ،
با توجه به ارتقاء و بهبود وضعیت بهداشتی کشور در سالهای اخیر سؤالاتی که به ذهن می رسد این است: به رغم پیشرفت‌های محسوسی که در زمینه تخصص وکارآمدی و توانمندی کارشناسان بهداشت ایجاد شده است.
1- چرا کارشناسان بهداشت هنوز نتوانسته‌اند سهم شایسته‌ای از پست‌های مدیریتی در سطح نظام بهداشتی- درمانی کشور را به خود اختصاص دهند؟
2- چرا هنوز این کارشناسان بهداشتی فاقد هرگونه نظام بهداشتی جهت احقاق حقوق خودمی باشند ؟
*حرفی که امروزه بین کارشناسان بهداشتی مورد بحث و بررسی است این است که چگونه مانند سایر گروه های شاغل در بخش بهداشت و درمان کشور می توان یک نظام جامع بهداشتی برای احقاق حق خود داشته باشند.
این در حالی است که مشکلات و معضلاتی که این گروه از کارشناسان با آن روبرو هستندتنها این نیست بلکه مشکلات دیگری نیزبر سر راه آنها قراردارد.
در دهه های گذشته هر وقت بخش بهداشت کمرنگ تر شده مشکلات ومعضلات آن تا سالها ادامه داشته بطوری که امروزه مشکل افزایش جمعیت ناشی از کم توجه قبلی به این بخش بوده است.
یکی از مهمترین ویژگیهای بخش بهداشت فایده درازمدت آن است به طوری که تضمین کننده توسعه درازمدت کشور دربخش بهداشت و درمان است درمان در کنار سوددهی بیشتر غالبا نقش مسکن داردکه اثر آن کوتاه مدت است اما فعالیت نیروهای بهداشتی باعث واکسینه کردن مردم جهت حفظ و ارتقای سلامتی وافزایش امید به زندگی جامعه می شود.
مهمترین موانع موجود بر سر راه بخش بهداشت :
1- کمرنگ بودن بخش خصوصی موفق در بخش بهداشت .
2- عدم باور به توانایی کارشناسان بهداشتی در اداره امور در صحنه‌های مدیریتی، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی در سطح کلان .
3- نبود امکان استفاده از فرصت‌های شغلی برابر در مقایسه باسایر کارشناسان (خصوصا ؟؟؟) در تصدی پست‌ها و مشاغل رده بالای سازمانی.
4- ساختار درمان محور عرصه‌های مدیریتی و سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی و نبود انعطاف آن با نقش‌های مختلف این کارشناسان.
5- ضروری ندیدن استفاده از کارشناسان بهداشت در مشاغل بلاتصدی بطوری که درآخرین آزمون؟؟؟؟دانشگاه؟؟؟ 2 نفر کارشناس بهداشت عمومی و بیش از 100کارشناس ؟؟؟در دو مرحله جذب شدند.
با ورود به برنامه چهارم و در مورد اصل 44 قانون اساسی در مورد توسعه بخش خصوصی درعرصه بهداشت چگونه خواهد بود؟؟؟
الف- دغدغه‌ها و چالش‌ها :
درحال حاضر عمده‌ترین چالش‌های موجود را می‌توان به شرح زیر دانست:
1- نرخ بالای پذیرش دانشجو در مقطع کارشناسی در رشته های بهداشتی و عدم جذب این نیروها در بخش های دولتی و کمرنگ بودن بخش خصوصی در جذب این نیروها.
2- دیدگاه سنتی به بخش بهداشت که نیاز به تغییر رویکرد در این عرصه می باشیم.
ب-پیشنهادات وتوصیه‌ها:
1- اصلاح ساختاربخش خصوصی و انعطاف پذیری آن در بخش بهداشت
2- کارشناسان بهداشت باید با کسب بیشترکرسی های مقاطع عالی علاوه بر اینکه خود را در بخش علمی و پژوهشی مجهز میکنند خود را در عرصه مدیریتی کلان و عرصه سیاسی –اجتماعی تقویت و اثبات کنند.
3- بازنگری در ساختار مدیریتی و بکار گیری مدیران بهداشتی در این عرصه
4- تشویق و حمایت از سازمان‌های غیردولتی(N.G.O) بهداشتی در جهت افزایش مشارکت‌پذیری این گروه از کارشناسان در جامعه.
5-شناسایی و تعریف شاخص‌های عملیاتی جهت بهبود و ارتقای مشارکت کارشناسان بهداشتی در مناصب مدیریتی و تصمیم‌گیری در کشور.
6-تدوین برنامه‌های آموزشی مستقیم و غیر مستقیم در جهت تجهیز و خود شکوفایی این گروه از کارشناسان
7- ایجاد کارگروه های بهداشتی جهت بازنگری به بخش بهداشت و تدوین برنامه جامع و با دید مدیریت کیفیت فراگیر در عرصه بهداشت.
با تمام این تفاسیر تا زمانی که کارشناسان بهداشتی خود وارد عرصه و عملا خود را نشان ندهند نمی توان کاری از پیش برد در این مورد نکات قابل توجهی وجود داردکه عبارتنداز: عدم همگرای بین کاشناسان بهداشتی به علل گوناگون از جمله ناپیوسته بودن دوره کاردانی و کارشناسی رشته بهداشت عمومی به همین دلیل این دانشجویان مدت کوتاهی در کنار یکدیگر هستند دلیل دیگر این است که این کارشناسان در مناطق دور ازیکدیگر خدمت می کنندو پراکنده اند به همین دلیل به یکدیگر دسترسی ندارند.
امید است با همگرایی و تلاش شما عزیزان بهداشتی ، هر روز عرصه بهداشت و درمان کشور عزیز اسلامی مان شکوفاتر و پر رونق تر شود
________________
برچسب: ،
امتیاز:
بازدید: