ناتواني نعوظ: علل و روشهاي درماني
ناتواني در نعوظ كه گاهي ناتواني جنسي نيز ناميده مي شود، عدم توانايي مكرر در حفظ نعوظ آلت تناسلي براي برقراري رابطه جنسي است. كلمه "ناتواني جنسي" ممكن است براي ساير مشكلات مربوط به رابطه جنسي و توليد مثل نيز مورد استفاده قرار گيرد، مثل فقدان ميل جنسي يا مشكل در انزال يا ارگاسم. استفاده از واژه ناتواني در نعوظ بحث را كاملاً روشن كرده و مشخص مي كند كه فقط ناتواني در اين مشكل خاص مد نظر است.
ناتواني در نعوظ، ناتواني كامل در دست يافتن به نعوظ، ناتواني گاه و بيگاه در رسيدن به اين حالت و يا عدم توانايي در حفظ اين حالت به مدت طولاني را شامل مي شود. طبق آمار، در سال 1985 به ازاي هر 1000 نفر مرد در ايالات متحده، 7/7 از ملاقات هاي پزشكي بخاطر اين مشكل بوده است. در سال 1999 اين ميزان تقريباً سه برابر شده و به 3/22 رسيده است. اين افزايش تدريجاً اتفاق افتاده و احتمالاً درمانهايي مثل دارو و ابزارهاي خلاء گسترده بوده و صحبت كردن درمورد اين مشكل جنسي مقبوليت بيشتري پيدا كرده است. به احتمال زياد، متداولترين داروي ارائه شده، سيلدنافيل سيترات (وياگرا) در مارس 1998 بوده است. آمار نشان مي دهد كه در سال 1999 در 6/2 ميليون مورد از ملاقات هاي آقايون در مطب پزشكان صحبت از وياگرا به ميان آمده و يك سوم اين موارد براي تشخيص مشكلاتي غير از ناتواني در نعوظ بوده است.
در مردهاي مسن تر، ناتواني نعوظ معمولاً دليل جسمي مثل بيماري، آسيبديدگي يا عوارض داروها دارد. هر نوع اختلالي كه منجر به آسيب رسيدن به اعصاب شود يا جريان خون را در آلت تناسلي مشكل ساز كند مي تواند دليل بروز ناتواني نعوظ شود. اين مشكل با بالاتر رفتن سن بيشتر مي شود: تقريباً 5 درصد از مردهاي 40 ساله و بين 15 تا 25 درصد از مردهاي 65 ساله از اين مشكل رنج مي برند.
ناتواني نعوظ را مي توان در هر سني درمان كرد و آگاهي از اين واقعيت روز به روز بيشتر مي شود. هر روز مردهاي بيشتري براي درمان اين مشكل خود از متخصص كمك مي گيرند و با درمان آن دوباره به فعاليت جنسي نرمال خود برمي گردند.
نعوظ چگونه اتفاق مي افتد؟
آلت تناسلي مردها دو حفره دارد كه اجسام غاري ناميده مي شود كه طول عضو را در بر مي گيرد. يك بافت اسفنجي اين حفره ها را پر مي كند. اجسام غاري توسط غشايي احاطه مي شوند كه پوشش فيبري بيضه ناميده مي شود. اين بافت اسفنجي حاوي عضلات صاف، بافت هاي فيبري، فضاها، سياهرگ ها و سرخرگ هاست. مجراي پيشاب در زير اجسام غاري امتداد دارد و توسط جسم اسفنجي احاطه مي شود.
نعوظ با تحريك حسي يا ذهني يا هر دو آنها آغاز مي شود. تكانه هاي مغز و اعصاب موضعي باعث مي شوند كه عضلات اجسام غاري ريلكس شده و جريان خون وارد آن شده و حفره ها و فضاها را پر كند. خون در اجسام غاري ايجاد فشار مي كند و باعث مي شود كه آلت تناسلي بلند شود. پوشش فيبري بيضه به نگهداشتن خون در اجسام غاري كمك مي كند و درنتيجه نعوظ ادامه مي يابد. وقتي عضلات آلت تناسلي براي قطع وارد شدن خون منقبض مي شوند و كانال هاي بيرون راندن خون باز مي شود، نعوظ عكس مي شود.
چه چيز موجب ناتواني در نعوظ مي شود؟
از آنجا كه نعوظ نيازمند يك توالي دقيق از اتفاقات است، ناتواني در نعوظ با اختلال در هر يك از اين اتفاقات مي تواند بروز يابد. اين توالي شامل تكانه هاي عصبي در مغز، ستون فقرات، و ناحيه اي اطراف آلت تناسلي و همچنين واكنش عضلات، بافت هاي فيبري، سياهرگها و سرخرگها در نزديكي اجسام غاري مي شود.
آسيب رسيدن به اعصاب، سرخرگها، عضلات صاف، و بافت هاي فيبري كه معمولا درنتيجه بيماري حاصل مي شود، يكي از متداولترين دلايل ايجاد ناتواني نعوظ مي باشد. بيماريهايي مثل ديابت، مشكلات كليوي، اعتياد به الكل، تصلب بافت، تصلب شريان، بيماري هاي عروقي، و بيماري هاي عصب شناسي تقريباً 70% از موارد ناتواني نعوظ را تشكيل ميدهند. بين 35 تا 50 درصد از مردهاي ديابتي دچار ناتواني نعوظ مي شوند.
انتخاب هاي سبك زندگي كه مربوط به بيماري هاي قلبي و عروقي باشد نيز خطر ابتلا به ناتواني نعوظ را بالا مي برد. سيگار كشيدن، اضافه وزن، و ورزش نكردن هم مي توانند دلايل احتمالي اين مشكل باشند.
همچنين، جراحي ها (به ويژه جراحي هاي مربوط به سرطان پروستات و مثانه) مي تواند موجب آسيب رسيدن به عصب ها و سرخرگهاي نزديك آلت تناسلي شده و منجر به ناتواني در نعوظ شوند. آسيب رسيدن به آلت تناسلي، ستون فقرات، پروستات، مثانه، و لگن خاصره نيز مي تواند با صدمه زدن به عصب ها، عضلات صاف، سرخرگ ها و بافت هاي فيبري اجسام غاري موجب ناتواني نعوظ شوند.
علاوه بر اين، ناتواني در نعوظ مي تواند يكي از عوارض جانبي بسياري از داروهاي متداول مثل داروهاي فشارخون، آنتي هيستامين يا ضد حساسيت ها، داروهاي ضدافسردگي، مسكن ها، داروهاي كنترل كننده اشتها، و سيمتيدين (داروي زخم) باشد.
متخصصين عقيده دارند كه عوامل روحي-رواني مثل استرس، اضطراب، گناه، افسردگي، اعتماد به نفس پايين، و ترس از شكست در رابطه جنسي 10 تا 20 درصد از موارد ناتواني در نعوظ را شامل مي شود. مردهايي كه به دلايل جسمي دچار ناتواني نعوظ شده اند نيز معمولاً همان واكنش هاي روحي-رواني (استرس، اضطراب، احساس گناه و افسردگي) را تجربه مي كنند. ساير عوامل ممكن براي ايجاد ناتواني نعوظ مي توان به كشيدن سيگار كه بر گردش خون در سرخرگها و سياهرگها تاثير مي گذارد و همچنين اختلالات هورموني مثل پايين بودن سطح تستوسترون در بدن اشاره كرد.
ناتواني نعوظ چگونه تشخيص داده مي شود؟
سابقه بيمار
سابقه پزشكي يا جنسي بيمار به تعيين درجه و طبيعت ناتواني نعوظ كمك ميكند. از طريق سابقه پزشكي مي توان بيماريهايي كه منجر به اين مشكل مي شوند را پيدا كرد و با اطلاع وضعيت روابط جنسي فرد نيز مي توان ميل جنسي، نعوظ، انزال و ارگاسم او را بررسي كرد.
استفاده از برخي داروهاي تجويزي يا غيرقانوني خاص مي تواند نشاندهنده يك دليل شيميايي براي بروز 25 درصد از موارد اين مشكل به حساب آيد. قطع مصرف يا جايگزين كردن اين داروها مي تواند تاحدي مشكل را كمتر كند.
معاينات فيزيكي
معاينه فيزيكي مي تواند به شناخت مشكلات جسمي كمك كند. براي مثال، اگر آلت تناسلي به لمس كردن حساس نباشد كه يك مشكل سيستم عصبي بدن است، مي تواند دليل ايجاد مشكل باشد. ويژگي هاي جنسي غيرعادي مثل وضعيت رويش مو يا بزرگ شدن سينه ها نيز مي تواند نشاندهنده مشكلات هورموني در فرد باشد. پزشك با بررسي كاهش نبض در مچ يا قوزك پا مي تواند مشكل در گردش خون را تشخيص دهد. ويژگي غيرعادي در خود آلت تناسلي نيز مي تواند منبع مشكل باشد.
تست هاي آزمايشگاهي
آزمايشات مختلف مي تواند به پزشك براي تشخيص ناتواني نعوظ كمك كند. آزمايشات مربوط به بيماري هاي جسمي كه شامل شمارش تعداد گويچه هاي خون، تجزيه شيميايي ادرار، پروفايل چربي، و سنجش آنزيم هاي كراتين و كبد مي شود. سنجش مقدار تستوسترون هاي آزاد در خون نيز مي تواند اطلاعاتي درمورد مشكلات مربوط به سيستم غدد درون ريز به ما بدهد و در بيماران با ميل جنسي پايين ديده مي شود.
ساير آزمايشات
بازبيني نعوظ هايي كه در طول خواب اتفاق مي افتد مي تواند به رد كردن عوامل روحي-رواني كمك كند. مردهاي سالم در طول خواب نعوظ غيرارادي دارند. اگر اين نعوظ ها اتفاق نيفتد مي توان گفت ناتواني در نعوظ عامل فيزيكي و نه روحي-رواني خواهد داشت. البته اين آزمايشات چندان قابل اطمينان نيستند. دانشمندان اين تست ها را استاندارد نكرده اند و اعلام نكرده اند كه چه زمان بايد مورد استفاده قرار گيرند.
آزمايشات روانشناسي
آزمايش روانشناسي با استفاده از مصاحبه و پرسشنامه مي تواند عوامل روحي-رواني را مشخص كند. با شريك جنسي فرد نيز براي تعيين انتظارات و تصورات حين رابطه جنسي مصاحبه مي شود.
ناتواني نعوظ چگونه درمان مي شود؟
اكثر پزشكان توصيه مي كنند كه درمان از كم شدت ترين تا شدتي ترين امتحان شود. براي برخي از مردان ايجاد چند تغيير ساده در سبك زندگي مي تواند مشكل را برطرف كند. ترك سيگار، كم كردن اضاف وزن، و بالا بردن فعاليت جسمي مي تواند براي برگرداندن عملكرد جنسي بسيار مفيد باشد.
قطع مصرف داروهايي كه عوارض جانبي دارند نيز قدم بعدي است. براي مثال، داروهايي كه براي فشارخون بالا مورد استفاده قرار مي گيرند به طرق مختلف عمل مي كنند. اگر تصور مي كنيد كه يك داروي خاص براي نعوظ شما مشكل ساز شده است، از پزشك خود بخواهيد در صورت امكان آنرا با داروي ديگري جايگزين كند.
روان درماني و تغيير رفتار در برخي بيمارها قدم بعدي براي درمان اين مشكل محسوب مي شود كه به دنبال آن از داروهاي تزريقي يا غذايي، خلاء و دستگاه هايي كه با جراحي كار گذاشته مي شوند استفاده مي شود. در موارد نادر، جراحي سرخرگها و سياهرگها انجام مي شود.
روان درماني
متخصصين معمولاً ناتواني در نعوظ كه دليل روحي-رواني داشته باشد را با تكنيك هايي براي كاهش اضطراب مربوط به رابطه جنسي درمان مي كنند. همسر فرد نيز مي تواند در اين مسير بسيار مفيد باشد به اين ترتيب كه با افزايش تدريجي صميميت تحريك به روند درمان كمك ميكند. اين تكنيك همچنين به از بين بردن اضطراب نيز كمك مي كند.
دارو درماني
داروهايي كه براي درمان ناتواني نعوظ مورد استفاده قرار مي گيرند را مي توان هم به صورت غذايي و هم تزريقي به داخل آلت تناسلي يا مجراي پيشاب بالاي آن مصرف كرد. در مارس 1998، كميته دارو و موادغذيي در امريكا، وياگرا، اولين قرص براي درمان ناتواني نعوظ را تاييد كرد. از آن زمان داروهايي مثل لويترا و سياليس نيز تاييد شدند. داروهاي ديگر نيز در دست تهيه و تاييد هستند.
وياگرا، لويترا و سياليس همه به يك طبقه از داروها به نام بازدارنده هاي فسفوديستراز تعلق دارند. اين داروها وقتي يك ساعت قبل از عمل جنسي مصرف شود، با تقويت تاثير اكسيد نيتريك، ماده شيميايي كه عضلات صاف آلت تناسلي را حين تحريك جنسي ريلكس كرده و جريان خون را تقويت مي كند، عمل مي كند.
بااينكه داروهاي غذايي واكنش به تحريك جنسي را تقويت مي كنند مثل داروهاي تزريقي نعوظ اتوماتيك ايجاد نمي كنند. دوز توصيه شده براي مصرف وياگرا 50 ميليگرم مي باشد و پزشك ممكن است آنرا برحسب وضعيت بيمار به 25 يا 100 ميليگرم برساند. دوز توصيه شده براي مصرف لويترا يا سياليس نيز 10 ميليگرم مي باشد كه پزشك مي تواند آنرا تا 20 ميليگرم هم بالا ببرد. دوز پايين 5 ميليگرمي نيز براي بيماراني كه از داروهاي ديگر استفاده مي كنند يا به خاطر وضعيت جسمي قادر به استفاده بالا از دارو نيستند، موجود است.
هيچيك از اين داروها نبايد بيش از يكبار مورد استفاده قرار گيرند. مردهايي كه از داروهاي حاوي نيترات مثل نيتروگليسرين براي مشكلات قلبي استفاده ميكنند نبايد از هيچيك از اين داروها استفاده كنند چون تركيب اينها ممكن است باعث پايين افتادن ناگهاني فشارخون شود. همچنين، اگر داروهايي به نام آلفا بلاكرها كه بري درمان بزرگ شدن پروستات يا فشارخون بالا مورد استفاده قرار مي گيردف مصرف مي كنيد حتماً با پزشك خود درميان بگذاريد چون مصرف اين دو دارو با هم (در 4 ساعت) ميتواند منجر به پايين افتادن ناگهاني فشارخون شود.
در مردهايي كه ميزان طبيعي تستوسترون در آنها پايين است، مصرف تستوسترون غذايي مي تواند به كاهش ناتواني نعوظ كمك كند اما گاهي اين روش ناموثر بوده و ممكن است منجر به آسيب رسيدن به كبد شود. بيماراني نيز ادعا كرده اند كه ساير داروهاي غذايي مثل يوهيمبين هيدروكلريد، دوپامين و سروتونين آگونيست و ترازودون نيز موثر هستند اما نتيجه مطالعات علمي دال بر بي ثباتي اين ادعاهاست.
خيلي از مردها با تزريق دارو به آلت تناسلي به نعوظ قوي تري دست پيدا مي كنند. دروهايي مثل هيدروكلريد پاپاورين (papaverine hydrochloride)، فنتولامين (phentolamine) و آلپروستاديل (alprostadil) نيز رگ هاي خوني را گشادتر مي كنند. اما اين داروها ممكن است عوارض جانبي ناخواسته اي مثل نعوظ پايدار، و اثر زخم به دنبال داشته باشند. نيتروگليسرين كه يك ريلكس كننده عضلاني است نيز اگر روي آلت تناسلي ماليده شود گاهاً ميتواند نعوظ را تقويت كند.
تحقيقات انجام شده روي داروها براي درمان ناتواني نعوظ به سرعت روبه گسترش است. بيماران بايد از پزشك خود درمورد آخرين دستاوردها سوال كنند.
دستگاه هاي خلاء
دستگاه هاي مكانيكي خلاء با ايجاد يك خلاءجزئي كه خون را به درون آلت تناسلي مي كشاند، موجب نعوظ مي شوند. اين ابزارها سه قسمت دارند: يك سيلندر پلاستيكي كه آلت تناسلي درون آن قرار مي گيرد، يك پمپ كه هوا را از سيلندر خارج مي كند و يك بند لاستيكي كه براي حفظ نعوظ بعد از برداشتن سيلندر و حين رابطه جنسي به دور پايه آلت تناسلي بسته مي شود
جراحي
جراحي معمولاً به يكي از سه دليل زير انجام مي شود:
· براي كار گذاشتن دستگاهي كه بتواند آلت تناسلي را راست كند.
· براي ساخت دوباره عروق براي افزايش جريان خون در آلت تناسلي
· براي مسدود كردن سياهرگ هايي كه باعث مي شوند خون از بافت هاي آلت تناسلي نشر كند
دستگاه هايي كه ايمپلنت مي شوند اندام مصنوعي خوانده مي شوند و مي توانند در بسياري از مردها ايجاد معوظ كنند. مشكلات احتمالي اين دستگاه ها عبارتند از: خراب شدن مكانيكي و ايجاد عفونت.
ايمپلنت هاي نرم و قابل انعطاف از ميله هاي متداعي تشكيل شده است كه با جراحي در اجسام غاري كار گذاشته مي شوند. به اين طريق فرد با دست حالت آلت تناسلي را تنظيم مي كند. تنظيم حالت در طول يا كلفتي آلت تاثير نمي كند.
ايمپلنت هاي قابل تورم از سيلندرهاي متداعي تشكيل مي شوند كه با جراحي درون آلت تناسلي كار گذاشته مي شود و با استفاده از مايع فشار گسترده ميشوند. لوله هايي اين سيلندرها را به يك مخزن مايع و يك پمپ كه اينها هم با جراحي كار گذاشته مي شوند، وصل مي كند. اين ايمپلنت ها قادر به افزايش طول و عرض آلت تناسلي هم هستند. همچنين حالت آلت تناسلي هم با اين دستگاه ها طبيعي تر است.
جراحي براي بازسازي سرخرگها نيز مي تواند ناتواني نعوظ ايجاد شده به خاطر انسداد جريان خون را كاهش دهد. كساني كه اين جراحي برايشان بيشتر توصيه مي شود مردان جواني هستند كه دچار انسداد عروق مي باشند. اما اين عمل در مردان مسن چندان موفق نيست.
جراحي سياهرگهايي كه باعث بيرون كردن خون از آلت تناسلي مي شوند معمولاً فرايندي عكس اين دارد يعني مسدود كردن عمدي. انسداد سياهرگها مي تواند نشر خون را كه سفت شدگي آلت تناسلي را حين نعوظ كاهش مي دهد كم كند. اما متخصصين هنوز از تاثير طولاني مدت اين روش آگاهي ندارند و اين عمل به ندرت صورت مي گيرد.
اميد به تحقيقات بيشتر
پيشرفت در شياف، داروهاي تزريقي، ايمپلنت ها و دستگاه هاي خلاء انتخاب هايي كه پيش روي مردان مبتلا به ناتواني نعوظ قرار دارد را بيشتر كرده است. اين پيشرفت ها همچنيين تعداد افراديكه جوياي درمان براي اين مشكل هستند را نيز بالا برده است. اخيراً ژن درماني براي ناتواني نعوظ در حال آزمايشاست كه مي تواند رويكردي طولاني مدت و بادوام داشته باشد.
برنامه هاي موسسه ملي ديابت و بيماري هاي كليوي در امريكا باهدف معرفي عوامل ايجاد اين مشكل به عموم مردم و پيدا كردن راه هاي درماني مناسب براي آنها مشغول به فعاليت است.
نكات مهم:
· ناتواني نعوظ ناتواني مكرر در ايجاد و حفظ نعوظ براي انجام رابطه جنسي است.
· ناتوني نعوظ بين 15 تا 30 ميليون مرد امريكايي را تحت تاثير قرار مي دهد.
· ناتواني نعوظ معمولاً براثر يك مشكل جسمي ايجاد مي شود.
· ناتواني نعوظ در هر سني قابل درمان است.
· درمان هاي آن عبارتند از: روان درماني، دارو درماني، دستگاه هاي خلاء و جراحي.
برچسب:
،
ادامه مطلب
بازدید: